‘Take me out to the ballgame!’
Jawel, zoals je al had kunnen zien: de Mets hebben gewonnen!! Hoera!!
Afgelopen maandag was de opening van het nieuwe stadion, Citifield, en toen hebben de mannen het gepresteerd om te verliezen. Gisteravond speelden ze wederom tegen de San Diego Padres en nu hebben ze de Padres een poepie laten ruiken!
Dat duurde overigens wel even.. Eerst maar even een korte uitleg over het spelletje, voor degenen die dit voor het laatst met gym op de middelbare school hebben gespeeld. Er moeten 9 innings gespeeld worden, waarin eerst het ene team in het veld staat, dan het andere. De punten die worden geteld zijn de luitjes die na een rondje honks het thuishonk weer bereiken, en na 3 uit (vangbal, bal eerder bij honk dan man, 3 verkeerde slagen) wordt de boel omgewisseld.
Ja, precies, ik hoor je denken. ‘Hm, 9 innings dat is best veel.’ Yep, en er is dus geen eindtijd. Pas als bij de negende inning duidelijk is dat de tegenpartij echt niet meer kan winnen, wordt de laatste halve inning niet meer gespeeld. Maar ja, dat houdt dus in dat je 8 innings lang kan blijven kijken. Kan ja, want hier doen ze daar heel luchtig over.
Wij hebben 3 uur aan ons stoeltje gekluisterd gezeten, het was tenslotte onze eerste baseballgame, met bijzonder goede tickets, dan ga je niet een rondje lopen door het stadion. Dat we gekluisterd hebben gezeten kwam overigens niet alleen omdat het zo spannend was (de eerste punten kwamen pas in de 3e inning, maar echt leuk werd het in de 7e), maar ook omdat het buiten was en het nogal koud was.
Maar fans van de Mets blijven dus niet 3 uur op hun stoeltje zitten. Die maken er een uitje van. Dus kids mee, vrouw mee, vriendin mee (om indruk te maken met de goeie plaatsen die je hebt kunnen regelen), nog net niet de hond mee. Vervolgens kun je bij aankomst eerst de winkel leegkopen, daarna kun je los op de vele biertentjes, hotdogkarren en fastfoodzaken.
Je denkt met een Frankfurter en een burger wel klaar te zijn, aangezien een Small hier voor NLse maten een Large is. Vreemd genoeg gaat dat niet op voor het eten bij de baseballgame: een regular burger staat hier gelijk aan een extra small in NL. En waar ze het normaal volproppen met sla, tomaat, pickles, unions en cheese, daar doen ze nu helemaal niet aan en krijg je alleen een klef, zoetig broodje met een burgertje die al zeker drie kwartier heeft liggen doorbakken op de grill. Same voor de frankfurter.
Tja, je moet je stadion toch een beetje terug kunnen verdienen en het is een uitje dus lopen er in het stadion genoeg luitjes rond met nog meer snacks. Je eet dus niet vooraf, nee, je eet tijdens de game! Dus daar kwamen ze: HOTDOGS!, SUGARSPIDERS! (okee, ik weet het woord even niet want ik kon de dame niet verstaan, maar we hebben het hier over blauwe suikerspinnen), BEER!, POPCORN!, WATER!, PEPSI!, NUTS! En dan nog lopen ze hier gewoon even weg (waarschijnlijk om op te warmen) om nog even iets te halen en vervolgens een half uur later weer terug te komen.
Gelukkig hebben wij dat niet gedaan, want zoals ik al zei, op het moment dat ik mijn tenen echt niet meer voelde kwam er actie in de tent en volgde er een homerun (‘Delgado homered’) en werden er twee honken gestolen door een nogal domme fout van de catcher van de Padres (als ‘catcher’ deed hij het enige waarvoor hij is aangenomen, niet: de bal vangen..), er kwamen er nog 2 binnen en toen was het weer leuk in het stadion.
Zo heb ik van de man achter ons wat mooie kreten mogen leren (mijn oren tuiten nog): Good eye! (als de slagman ziet dat de bal die m wordt toegegooid een foute is, 3x een foute en hij mag naar het eerste honk lopen), Stick ‘m! (als de pitcher wel wat agressiever mag zijn in z’n spel), en He clawed it! (wanneer een van de fans in het publiek de bal rechtstreeks heeft kunnen vangen) (doet volgens mij behoorlijk veel pijn, want ondanks hun blijheid zie je ze vervolgens pijnlijk naar hun handen grijpen).
Dat is dus ook zoiets: mannen en ballen. Foute ballen belanden regelmatig in het publiek. Het verbaast me hoe volwassen mannen plotseling veranderen in agressieve aasgieren die bijna kleine kindertjes en vrouwen weghoeken om vervolgens dat balletje maar te kunnen bemachtigen. Kleine kinderen staan achter de dugout hopend op een balletje van de pitcher, maar vervolges gooien volwassen (dus langere) mannen zich ervoor om de bal weg te kapen. Heel bijzonder om te zien. Voor ons helaas geen balletje en ook geen van de 50 Pepsi/Mets t-shirts die het publiek in werden geschoten.
Want ook dat is baseball: reclame. Allereerst was het Jackie Robinson’s Day; Jackie was de eerste African-American die in 1947 professioneel, major league baseball ging spelen. Uit respect droeg iedereen deze wedstrijd zijn nummer: 42, inclusief de tegenpartij. Dit werd gesponsord door the Marines (the few, the proud), vervolgens natuurlijk de Pepsi shirts, Budweiser (en light) en niet te vergeten de man die haargroeimiddel aanprees. Ja, dat kan allemaal tijdens een baseballgame.
Creatief hoef je als fan ook niet te zijn. Hebben wij een Ajax F-side die hun eigen spanddoeken, liedjes en kleding (naakt) maken, hier geeft een groot tv-scherm aan wat je moet doen: Make some noise!, Let’s go Mets!, Show your hands!, Kiss your wife!, Sing along! en dan een karaoke versie van Oh Carolina, dat enthousiast door onze achterbuurman en de rest van het stadion werd meegezongen. Wat een feest!
Om 10 over 10 was het feest ten einde, de Mets hadden gewonnen! Nog enkele fans keken, nog net geen tranen in hun ogen, gefocust naar de herhaling van de mooie momenten, de andere helft was na de 7e inning al vertrokken en de rest droop ook vrolijk af. Met de speciale 7 subway vertrokken we met z’n allen weer naar Manhattan en kregen we langzaam weer gevoel in onze tenen.
Onze eerste baseballgame smaakt naar meer!
