Take a hike… eh.. bike!
Een fiets kopen in NYC. De meeste Amerikanen zullen je aankijken alsof je gek bent, maargoed, je komt uit the Netherlands en die dutchies zijn natuurlijk altijd wel een beetje gek.
Hier pakken ze voor alles de auto en daar heb ik ze lang, heel lang voor uitgelachen. Maar, en dat moet ik een beetje schoorvoetend toegeven, heel raar vind ik dat niet (meer). Toen we laatst onze roadtrip naar Philly hadden en we door een gehucht reden dat Plainsborough heette vond ik, eerlijk gezegd, de afstanden toch ook bijzonder groot. Zo ligt de supermarkt niet vlakbij aan het eind van de straat, want de straat is gigalang, de huizen zijn giga met nog eens enorme tuinen eromheen; er is dus geen vlakbij of om de hoek. Ze hebben de ruimte en die benutten ze hier dan ook. Tuurlijk, je kunt ook even op de fiets, maar aangezien je hier dan aangereden wordt omdat niemand een fietser op straat verwacht, kun je maar beter even de auto pakken.
Maar goed, als Nederlander ben je het na een maand wel zat, al dat lopen. En in een metro stappen met 30 graden (die schijnbaar in de zomer heel erg gaat stinken), nee, geen goed idee. Daarbij komend voordeel: in NY vinden ze fietsen al helemaal niet meer zo raar. Zoals ik al elders op de site had geschreven komen er steeds meer fietsers bij en worden er zelfs fietspaden aangelegd! Tijd dus voor een fiets!
Op de plaatselijke marktplaats, craigslist, hadden we al een paar keer gekeken, maar kwamen er enkel van die typisch amerikaanse dingen voorbij: racefiets, dunne bandjes, of mountainbike, dikke banden, geen achterspatbord, geen voor- of achterlicht, geen axaslot en al uberhaupt geen bagagedrager. Maar van die vooroverhangdingen wilden we niet, althans, ik niet.
Eindelijk stond er gister op craigslist een mooi fietsje: met achterspatbord, enigszins rechtop (nee, geen oma fiets), redelijke prijs en free delivery. Dus even bellen en John wilde wel langskomen met een aantal fietsen. Prima.
John, het soort amerikaan dat waarschijnlijk nog nooit op een fiets heeft gezeten en van hamburgers houdt, heeft een spacewagen vol fietsen geladen en is van upstate naar de stad komen rijden om wat geld te verdienen. Ze vliegen er als bakken uit, maar mijn modelletje is er nog. Na het zadel wat te hebben aangepast, nee fietsen met mijn knieen in m’n nek is niet relaxt, en wat van de prijs af te hebben geluld, ben ik nu de trotse eigenaar van mijn lieve, eigen, blauwe New York fiets! Hoera!
Okee, het slot was nog eens de helft van de prijs, geen bel, geen licht, geen bagagedrager en geen vlag (gelukkig), maar dit is m dan:
Morgen gaan we, ik en m’n fietsje, lekker met 30 graden fietsen langs de Hudson, hoera!
Trouwens, nog even een leuk stukje van een verbaasde amerikaan over onze fietsen en ons fietsgedrag, om aan te geven dat ze ons in NL echt heel raar vinden: http://www.ski-epic.com/amsterdam_bicycles/